Βόρεια Αίγινα - Ίριδες
Αιγινίτικο Τοπίο...
 |
| Αίγινα - Άγιοι - Ξενώνας Ίριδες |
Λίγο μετά τη Σουβάλα μόλις βγεις απ' τους Αγίους προς τ' αριστερά σου, η ταμπέλα "Ίριδες" σε προτρέπει να επισκεφθείς τα studios της παραλίας. Εκεί κάτω από την καλαμωτή της πέργκολας, στις αναπαυτικές πολυθρόνες και τα μαρμάρινα τραπεζάκια, με θέα τη Σαλαμίνα, την απέραντη Αθήνα, περνάγαμε τα πρωινά μας.
Στη παραλία η ομπρέλα μας περίμενε με την ξαπλώστρα και το νερό καθάριο, διάφανο, να φτάνει ως εμάς με τον ήχο των κυμάτων καθώς έσκαγαν στα βραχάκια της παραλίας. Η αίσθηση ήταν του απέραντου γαλάζιου, της θάλασσας, της πράσινης σιωπής των πεύκων που στεφάνωναν ανεβαίνοντας την πλαγιά του βουνού.
 |
| Αίγινα Άγιοι - Ξενώνας Ίριδες |
Η παρέα κάθονταν στο διπλανό τραπέζι της σκιερής και απάνεμης βεράντας του ξενοδοχείου. Αστεία, γέλια, γιατί ήταν μαζί και ο πλακατζής της παρέας ο Κώστας που πηγαινοερχόταν πίνοντας μπίρες και κερνώντας τα κουλουράκια απ' το φούρνο της Σουβάλας, αγορασμένα τούτο το πρωϊνό της Κυριακής - με πολιτικό ορόσημο το ταξίδι του Σαμαρά στο Παρίσι...
Με τα πλαστικά παπούτσια τραβήξαμε για το άνοιγμα ανάμεσα στα βράχια για να πέσουμε στο νερό. Η θάλασσα ήταν διάφανη και δροσερή. "Αχ δροσιά!" σκεφτόμασταν όλοι - εγώ το είπα φωναχτά γιατί ήταν αληθινό, τόσο απλό μα και μεγαλειώδες - μέσα στον Αυγουστιάτικο καύσωνα με το θερμόμετρο στους 40 στην Αθήνα, είχε πει το πρωί το δελτίο στο ραδιόφωνο, αλλά και 'δω - το 'νοιωθες για τα καλά στο πετσί σου...
"Αχ δροσιά!" "Αχ Ελλάδα!" "Αχ Αίγινα!" με τις ανέγγιχτες απ' το χρόνο ομορφιές σου, τις παραλίες σου, τη θέα προς την Αθήνα - μια πόλη "διαμαντόπετρα, της γης το δαχτυλίδι" καθώς έλεγε το παλιό τραγούδι... Μια Ελλάδα, εδώ στη τόσο κοντινή Αίγινα, που δε σε πλήγωνε: Χωριά, βραχώδεις ακτές στο βόρειο τμήμα της, φύκια, ερημικές παραλίες, κλειστά παραθυρόφυλλα τις ώρες του μεσημεριού και η ησυχία να διαπερνά το φως που ατέρμονα διασπούσε το πράσινο και το γαλάζιο - τόσο φωτεινά που γίνονταν αχνά και άϋλα μέσα σε μια φαντασία κουρασμένη, από ένα πνεύμα εξουθενωμένο απ' τον αχό της μεγάλης πόλης.
Μιας πόλης που φαινόταν από τον κήπο και τις βεράντας του μικρού ξενώνα "Ίριδες", σαν μια βαρειά εμβληματική παρουσία, πανταχού παρούσα μέσα στο χώρο και το χρόνο, σβησμένη τώρα όμως μέσα στη μαγεία του απαλού, φωτοστεφάνωτου Αιγινίτικου τοπίου.
